18 december 2016 Meisje van 11: “In Afghanistan leefden we in angst. Ik ging niet naar school en kon ook niet buitenspelen. Dat was veel te gevaarlijk. Bommen ontploften regelmatig vlakbij ons huis.”
Gedood door de taliban
‘Drie van mijn ooms zijn gedood door de taliban. Ze zaten ook achter mijn vader aan. Ze wilden dat hij zich bij hen aan zou sluiten. Op een dag kwam mijn vader geschrokken thuis. Hij zei dat we meteen moesten vluchten. De taliban wilden hem vermoorden. Ik heb snel wat kleren gepakt, een pop en een foto van mijn familie. Dat ben ik onderweg allemaal kwijtgeraakt.’
Gevaarlijke reis
‘We moesten zo snel vluchten dat we zelfs niet op mijn moeder, broertje en zusje konden wachten. Zij waren bij iemand op bezoek. Ik weet niet meer hoe lang we onderweg zijn geweest. Wel weet ik nog dat ik heel bang was en moest huilen. Het was een gevaarlijke reis. Ik was blij dat we naar een veilig land gingen. Maar ik was ook bang dat ik mijn moeder nooit meer zou terugzien.
De eerste twee jaar dat we in Nederland woonden, wisten we niet wat er met hen was gebeurd. Later ontdekten we dat ze naar Pakistan waren gevlucht. Toen we uiteindelijk een verblijfsvergunning kregen, stond mijn vader te springen en te huilen van geluk. Vlak daarna kwamen mijn moeder, broertje en zusje bij ons. Ik had hen al zo lang niet gezien dat ik in het begin even moest wennen. Maar ik was dolblij dat we samen waren.’
Sterk en dapper
‘In Nederland ging ik voor het eerst van mijn leven naar school. De juf vertelde iets over mij aan de andere kinderen en zij vonden mij sterk en dapper. Ze konden zich niet voorstellen wat ik had meegemaakt. Ik denk nog vaak aan Afghanistan. Vooral aan mijn vriendinnen. Ik weet niet hoe het met hen is, we hebben helemaal geen afscheid kunnen nemen.